De uitnodiging voor het visum hadden we binnen een uurtje na het plaatsen van het vorige verhaaltje al binnen, dus we konden gewoon naar Vietnam om daar het visum on arrival mee te kopen. Slechts een uurtje en een kwartier vliegen later, kwamen we aan. We moesten 50 dollar betalen, maar we hadden alleen Thaise baht en begrepen dat dat geen enkel probleem zou zijn. We leggen 5000 baht neer voor de douanebeambte, in afwachting van ons wisselgeld. Dat is 5 dollar. Mmm, er klopt hier iets niet. Was 5000 baht geen 110 euro? Gauw de rekenmachine erbij. Jazeker wel! Sir! You give us back our money! En de 5000 baht worden teruggelegd en de paspoorten snel teruggepakt. I give you 2000 baht! Dat moet meer dan zat zijn. Maar dan begrijpen we het pas, meneer probeert wat extra's te verdienen. We lopen naar een andere douanebeambte, maar die laat ons niet door om even te pinnen. Er moet nog 20 dollar in mijn rugzak zitten, maar ja die ligt op de bagageband waar we niet naartoe kunnen. Uiteraard kan er niemand wisselen. We doen ons beklag bij een andere beambte in de hal, degene die de stempels zet. Maar hij verwijst ons naar een chef. Deze blijkt Oost-Indisch doof te zijn, dus weer terug naar de kloothommel die onze paspoorten heeft. We worden nu een beetje pissig, maar hij kennenlijk ook.You wait there! Hij wijst op een paar bankjes verderop. Daar blijken allemaal mensen te zitten met hetzelfde probleem. Het is kennelijk de bedoeling dat we wachten tot hij klaar is met de mensen die wel dollars hebben, om vervolgens een dealtje met hem te kunnen maken, waar wij natuurlijk in het beste geval vast nog steeds 80 euro lichter zullen zijn. En iedereen hier werkt er aan mee. Ik kan me zo voorstellen dat die douaneknakkers hier iedere dag dit gezeur van toeristen aan moeten horen, maar gewoon doen alsof ze gek zijn. Welkom in het land der corruptie. Ik ga maar een beetje zitten lezen, want ik ben echt woest, maar Jorin geeft niet op en vraagt iedere nieuwe passagier om dollars te wisselen. En dan lukt het. En wel zowaar bij een stelletje met 2 kinderen, waarvan je kon zien dat ze al een tijdje aan het reizen waren. We hadden ze in de rij voor de gate in Phuket al samen af zitten zeiken, omdat ze er zo ongewassen uit zagen. En nu leende deze man ons zomaar uit goed vertrouwen dit geld, want hij wou natuurlijk geen Thaise baht. Dus op naar de douane-kloothommel. ZO! Triomfantelijk pleuren we het geld op de toonbank. Hij laat ons uiteraard nog een paar minuten wachten, maar de zege is aan ons en even later lopen we na 2 uur eindelijk het pand uit. De Kellyfamily geven we het geld terug. Of we een taxi met ze willen delen? We kijken in een stationcar, daar zit al een Nederlander in de kattenbak, die eerst op het 'geen-dollars-bankje' met ons zat, maar die de wisseltruc van Jorin heeft afgekeken en ook bij Mr. Kelly heeft gewisseld. Mevrouw Kelly en de kinderen (alle drie) zitten er ook al in. Gaat dat passen dan? vragen we. Ach natuurlijk zegt meneer Kelly, in India zouden ze er nog 10 bij in stoppen! We zitten met zijn 5-en op de achterbank. Het is geen comfortabel ritje, maar gelukkig duurt het niet lang. Tijd voor een douche! Vietnam zou wat duurder zijn dan Thailand, dus hebben we voor alle zekerheid gereserveerd in een hostel voor 7 dollar p.p. Maar dan worden we van de straat gelukt door een Vietnamees vrouwtje. Ze heeft een hotelkamer voor 8 dollar voor ons. Ok zal wel, maar goed even kijken maar. En ja hoor, zeer fijne kamer, ook in dezelfde buurt waar we wouden en lekker voor ons tweetjes! De volgende dag laten we ons rondfietsen op een xyclo en dan zien we pas echt wat een gekkenhuis het in deze stad is qua verkeer! De regels zijn dat er geen regels zijn en iedereen rijdt hier kriskras door elkaar. We hebben nog nooit zoveel brommers bij elkaar gezien! En iedereen toetert en drukt zijn vervoersmiddel gewoon waar hij naartoe wil. En het schijnt allemaal normaal te zijn, zelfs voorop de fiets gebeurt er niks. Achterop de brommer zitten zelfs dames met hun benen over elkaar geslagen aan een kant. Een pumpje steekt een behoorlijk stuk uit. Hoe durven ze het! Na de fietstocht kost het ons een half uur voor we het lef hebben een straat over te steken, maar de truc schijnt gewoon langzaam lopen te zijn, ze remmen altijd af. Amsterdam zal nooit meer een drukke stad genoemd worden door ons. We zijn hier 3 dagen gebleven en hebben toen een 3 day-Mekong-tour gedaan in het zuiden. Floating markets, villages en mensen met van die leuke punthoedjes gezien!Dan met de boot naar Cambodja. Het welkom is er letterlijk en figuurlijk zeer warm. Overal langs de waterkant zwaaien schattige kindjes naar ons. Uiteraard is uitgerekend nu de batterij van het fototoestel leeg. Een kudde megagrote bruine koeien neemt ook een bad in het water. Een paar uur later komen we aan in Phnom Penh. En deze stad is weer heel anders dan de anderen. Niet zo druk en de daken hebben hier slurfjes aan de punten. Heel veel kindjes op straat, zo schattig dat je ze allemaal wel in je rugzak mee zou willen nemen. We bekijken het National Museum en Koninklijk Paleis. Fijn weer wat cultuur na al het strand.