Joepie een gelukje in de trein!. Een zespersoonscoupe helemaal voor ons alleen! Geen stinkende, rochelende Chinezenbij ons in eente krap hok dit keer!De Qinghai-Tibet railway is nog vrij nieuw (2006) en ziet er net wat meer luxe uit dan de andere Chinese treinen waar wij tot nu toe mee gereisd hebben. Met als extra toevoeging natuurlijk de'zuurstoftoevoertjes' overal in de trein. Want ja ja, dit was niet zomaar een treinreis, maar een over grote hoogten: het hoogste punt dat we zouden bereiken was 5080 meter! Dus helemaal spannend,omdat we niet wisten of en wat we hiervan zouden merken.De eerste dag, totaal duurde de reis 48 uur, merkten we nog niet echt wat. Maarvrijdagavond begonnen de verpakkingen van de koekjes en de flessen water echt bol te staan door de drukvermindering en kregen we wat lichtehoofdpijn, maar verder geen bijzonderheden. 's Nachts werd ik wakker met echt barstende koppijn, ik voelde mezelfnet zo'n bolstaande verpakking die ieder moment uit elkaar kon knallen. Ik moest ook nogplassen, dus op naar het toilet, Het toilet aan 'onze kant' dus het dichtstbijzijnde, zat op slot, dus moest ik naar de andere kant van de wagon. Mooi balen, want daar zat een Tibetaan, dieslechts eenaantal uren geleden was ingestapt en direct al de geur droeg,die het Mongoolse vrouwjte in de Trans-Mongolie-Express pas na 4 en halve dag niet wassen had ontwikkeld... Ofwel ik moest langs de oude-zure-kaas-knakker, zoals we hem al hadden omgedoopt. Shit, dit toilet was ook op slot. En nu was ik nog misselijk ook.De trein reed ook langzamer, wat dus betekende dat we gingen stoppen en dat daarom de toiletten op slot waren gedraaid. Na een half uur, oh hell, gingen we goddank eindelijk verder. Gelukkig ben ik daarna weer in slaap gevallen, maar een tijdje later werd ik weer wakker en nu voelde ik me echt absoluut niet goed. Zo'n verschrikkelijke hoofdpijn, misselijk, duizelig en kortademig! Ik kon nog net Jorin wakker maken en uit mijn strot krijgen dat het niet goed ging. En toen ging ik onderuit. Het volgende moment dat ik weet is dat Jorin en een treintippy bij me stonden en ik een zuurstofslang in mijn neus had. Gelukkig ging het toen weer beter. Maar het was best eng en Jorin was zich helemaal rot geschrokken toen ik van mijn stokje ging en zowat aan het hyperventileren was. De rest van de nacht heb ik de zuurstofslang ingehad. Het was ook wel rond dat hoogste punt dat ik die problemen had. Maar 's morgens ging het alweer beter en 's middags was ik in staat weer wat te eten. En nu is alles wel weer ok. We zijn nu in Lhasa en ondanks bovenstaand verhaal ben ik heel blij dat we hier zijn,want het is hier echt prachtig. De mensen zijn hier zo schatiig, er zijn veel nomaden in kleurrijke klederdracht die ons allemaal net zo lachend bekijken als wij hen, maar echt op een leuke manier. Het enige wat het af en toe verpest zijn de Chinese soldaten die zwaarbewapend langsmarcheren en op iedere straathoek staan. Maar het lijkt of de Tibetanen zich hierhelemaal niks van aantrekken, ze kijken er niet eens naar.Vandaag zijn we al naar2 tempels geweest.Enhet is toch wel heel fijn dat we een gids hebben, die ons alles uitlegt, anders loop jeer ook maar wat rond zo van: 'Oh mooi, maar wat is het.?' Het is allemaal erg indrukwekkend envooral heel erg mooi met al die kleurtjes, maar bovenal dus het volk. Morgen gaan we naar Potala Palace en nog een tempel. Zal wel weer afzien worden, wantals we trappen moeten lopen, komen we als een hijgend trekpeerd boven... Maar we hebben een reservezuurstofflesje en hier zit een oxygenbar in het hotel. Weer eens wat anders dan regulier cafe: 'gezellig ff een O2tje halen... '

PS Bedankt voor alle felicitaties, we hebben Jorins verjaardag samen met een 8-persoonstaart en een fles zuurstofgevierd!