Nou Bert was dus echt onze redder in nood. Toen hij ons ophaalde ratelde hij er meteen op los: Waren jullie eerder aangekomen? Hoe was de treinreis? Hebben jullie het koud? Ja sorry ik ben wat later. Hebben jullie honger? Toen hebben we hem rap onderbroken: JAAAA! En van het Nederlands met Amsterdams accent ging hij over op het Mongools, waarschijnlijk ook met Amsterdams accent. Maar respect voor hem: hij ratelde op dezelfde manier door en even later stopten we bij een tentje waar we normaal nooit naar binnen waren gestapt, omdat er wat ons betreft met grote letters: VOEDSELVERGIFTIGING op stond. Maar goed, we hadden echt berehonger, gezien het feit dat er gisteren op de perrons niets te koop was en we alleen nog maar een blikje tonijn als avondeten hadden. We kregen een soort van bapaubroodje zonder vlees met een gebakken ei. Verrukkelijk! Toen hebben we dus gedouched en even alles op internet gezet en gingen we door naar Terelj National Park. Het was niet alleen heel koud, maar het had ook nog eens gesneeuwd en de wegen zijn behoorlijk slecht die kant op, dus af en toe was het best link, in de 'auto' waar we in reden. (Annet, je mazdaatje was hier nog wel een jaartje of 10 door de keuring gekomen hoor, dus dan weet je het wel). Toen kwamen we na een uur rijden aan in het park en stopten we eerst bij de Ger van de chauffeur. We zouden overstappen in de jeep van Bert die hier geparkeerd stond, maar deze wou absoluut niet starten vanwege de kou. Terwijl Bert een kampvuur onder de motor aanlegde en met een gasbrander de remmen ontdooide (serieus!), mochten wij binnen bij de familie van de chauffeur wachten met een vers kopje boterthee. (geen aanrader) Maar daarna werd er ook een flesje Mongoolse wodka opengetrokken en werd de wachttijd daarmee zeer verzacht. Niet dat dat nodig was, want het was erg bijzonder om zo eens bij de locals binnen te kijken. We werden echt weer eens met de neus op de feiten gedrukt over hoe goed we het in Nederland hebben en kregen de neiging onze portemonnee op de kop te gooien en de reis wat in te korten.

Toen de jeep eindelijk weer wou lopen, vertrokken we naar het huis van Bert. Het gebied is heel erg heuvelachtig en we moesten half bevroren rivieren door, bij gebrek aan bruggen. Dus best spannend voor ons Hollanders. Zonder jeep redt je het in dit gebied absoluut niet. Toen kwamen we bij de Ger van Bert aan en kregen we ons eigen tentje toegewezen. Het vuur zou van te voren zijn aangemaakt door zijn vrouw, maar doordat we zo laat waren, was het vuur uitgegaan en was het steenkoud binnen! Dus Jorin mocht aan de slag met de houtkachel, die door de Mongolen ook als fornuis wordt gebruikt en al vlot was het echt een sauna binnen: lekker dus! J Toen was de dag al zowat weer om en kregen we avondeten in Bert zijn tent.' Typisch Mongools': kip-kerrie! Maar erg lekker! Hij heeft met zijn Mongoolse vrouw 3 kindjes en is een echte Nederlandse boer in Mongolie. Hij maakt hier echt alles zelf. Onder de tent heeft hij een kaaskeldertje: jonge kaas, oude kaas, komijnekaas: hij maakt het allemaal! Hij heeft paarden, koeien, varkens, konijnen, honden en ook nog een kat. Hij verbouwt allerlei groentes, slacht zelf zijn dieren, maakt zijn eigen kwark en weet ik wat allemaal nog meer. De kaas kregen we bij het ontbijt en was nog erg lekker ook! Bij de lunch kregen we nog wel wat Mongoolse dingetjes, iets van deeg met kaas en tomaat erin, ook helemaal prima! In de tent was het 's nachts soms niet zo prettig, we werden steeds weer wakker van de kou omdat het vuur uit was gegaan, dus dan moest ik Jorin weer uit bed gooien om het vuur aan te maken. Iets wat de vrouwen hier trouwens zelf doen: vuur maken, hout hakken, dieren voederen en melken, kinderen verzorgen, kwark maken en nog veel meer wat ik niet eens gezien heb. Je werd al moe als je er naar keek, wat een drukte op zo'n boerderij. Zelf was ik al blij als ik niet over mijn eigen broek en schoenen plaste buiten. Buiten? Ja buiten! De plee was een metertje of 100 lopen van onze tent en voor boodschap nummer 1 ging je echt niet in het stikdonker helemaal die kant op, dus namen we Berts spreekwoord 'Geeft Gods water terug aan Gods akker' ter harte en pisten we fijn rechts van onze kaboutervoordeur (zie foto) bij de Gertent. Wel nadat je eerst met je kont voor de kachel had gezeten, zodat je het net 2 minuten kon volhouden om te plassen met -17 graden. En nee, er kwamen geen ijsklontjes uit, de damp sloeg er wel af: even voor jullie info. Jorin heeft het trouwens ook nog voor elkaar gekregen om me, afgezien van voor het plassen, voor een wandeling de tent uit te krijgen, hoewel ik eigenlijk de hele dag in bed voor de kachel M&M's wou eten. Maar we hebben een heuvel beklommen die we achteraf behoorlijk hadden onderschat: we waren net voor het donker beneden, maar zelf zag ik al voor me dat de we er de nacht zouden doorbrengen, aangezien sommige delen van de 'heuvel' (berg!) verticaal bleken te zijn. Maar het is weer goed afgelopen. Het was uiteindelijk een geweldige ervaring. Maar we zijn nu weer blij, terug te zijn in de beschaving en weer te kunnen genieten van een lekkere douche, een toilet, een zacht bed en een 'vanzelf warm-blijvende' kamer. Luxe is zeer relatief.

PS Iedereen bedankt voor de warme reacties. Goed te gebruiken hier in de kou haha!

Teymur: Je muts is vaakdoor ons allebei gebruikt, erg blij mee. Dank je wel!Jalies: Ja we houden het nog zeer goed uit samen, afgezien van af en toe een irritante stinkscheet in een kleine ruimte...Natje: Je bent een schatje! Binnenkort kunnen we bellen! Jeroen de Belg: dank je wel! Leuk dat jij ons ook volgt!En dus verder iedereen: nogmaals bedankt en blijf reageren, want dat vinden we heeeeeel leuk! Dikke koude kus uit twee warme harten in Mongolie!